نام محصول علائم ایمنی :  دستورالعمل ایمنی اطفا آتش سوزی با کف

کد کالا علائم ایمنی :  D 13

*  در صورت درخواست سایز سفارشی تابلو ایمنی برای شما مشتریان عزیز تولید خواهد شد.

*  امکان اضافه شدن لوگو شرکت در گوشه کار بصورت رایگان امکان پذیر می باشد.

*  قبل از تولید طرح هایی نهایی چاپ برای شما ارسال خواهد شد.

فوم اطفا حریق، نوعی کف یا فوم است که برای خاموش کردن آتش مصرف می­شود. نقش آن سرد کردن آتش و پوشاندن سوخت آن است، و از تماس سوخت با اکسیژن جلو گیری می­کند، که در نهایت منجر به خاموشی احتراق می­شود.

فوم اطفا حریق

کف آتش­نشانی یا همان فوم اطفا حریق توسط مهندس و شیمی­دان روسی الکساندر لوراند در سال 1902 اختراع شد. 

مواد فعال سطحی مصرف شده باید فوم را با غلظت کمتر از 1% تولید کنند. سایر اجزای فوم بازدارنده عبارتند از حلال­ های ارگانیک (مثل تری­متیل-تری­متیلین گلیکول و هگزیلین گلیکول)، تثبیت­ کننده­ های فوم (مثل دودکانل) و بازدارنده­ های خوردگی.

نگاه کلی به فوم های اطفا حریق

• کف یا فوم های کم بسط مثل AFFF که دارای نرخ گسترش کمتر از 20 هستند ویسکوزیته پایین دارند، تحرک بیشتری دارند و میتوانند به سرعت نواحی بزرگ را پوشش دهند.
• فوم های بسط متوسط دارای نرخ گسترش 20-100 هستند.
• فوم های با بسط بالا نرخ گسترشی بیشتر از 100-200 دارند و برای محیط های سرپوشیده مثل پناهگاه ها مناسب هستند.
• فوم های مقاوم در برابر الکل دارای پلیمری هستند که لایه ای محافظ بین سطح سوزان و فوم ایجاد می کند، که مانع تجزیه شدن فوم توسط الکل موجود در ماده سوزان می شود. فوم های ضد الکل برای خاموش کردن سوخت های اکسیژن دار، مثل MTBE، یا آتش گرفتگی مایعاتی مبتنی بر حلال های قطبی یا دارای حلال های قطبی، استفاده می شوند.

 فوم های نوع آ یا Class A اطفا حریق

فوم های نوع A  در اواسط دهه 1980 برای مقابل با آتش‌سوزی جنگل ساخته شدند. این فوم ها کشش سطحي آب را پایین می آورند که به تَر شدن و آغشته شدن سوخت های نوع A به آب کمک می کند. این عمل موجب خاموش شدن آتش و جلوگیری از احتراق مجدد می شود. تجربه  موفقیت آمیز این فوم به استفاده آن مقابل انواع دیگر آتش سوزی های نوع آ، از جمله آتش سوزی ساختمان منتهی شد.

فوم های نوع ب یا Class B اطفا حریق

فوم های نوع B برای آتش سوزی های نوع ب یعنی مایعات آتش زا، استفاده می شوند. استفاده از فوم نوع A برای آتش نوع B ممکن است نتایج غیر منتظره ای در پی داشته باشد، چون طراحی فوم های نوع A به گونه ای نیست که مهارکننده ی گازهای انفجاری تولید شده توسط مایعات آتش زا باشد. فوم های نوع B دارای دو زیرمجموعه اصلی هستند:

فوم های مصنوعی اطفا حریق

فوم های مصنوعی مبتنی بر مواد فعال سطحی هستند. این فوم ها روی سطح مایعات هیدروکربن دار آسان تر پخش می¬شوند و آتش های ناشناس را سریع تر خاموش می کنند. فوم های مصنوعی پس از خاموش سازی آتش امنیت زیادی ندارند و آب به جا مانده روی زمین را سمی می کنند.

• فوم های تشکیل دهنده غشاء مایع (AFFF) مبتنی بر آب هستند و اغلب دارای مواد فعال سطحی هیدروکربن دار مثل سدیم الکیل سولفات، و دارای فلوئوروسورفاکتانت ها مثل فلوئروتلومر، پرفلوئورواکتانوئیک اسید یا پرفلوئورواکتان‌سولفونیک اسید (PFOS) هستند.
• فوم  های ضد الکل تشکیل دهنده غشاء مایع (AR-AFFF) فوم هایی مقاوم در مقابل عملکرد الکل ها هستند و می توانند غشای محافظ به وجود آورند.

فوم های پروتئینی اطفا حریق

درکف ها یا فوم های پروتئینی، پروتئین های طبیعی نقش عامل کف زا را برعهده دارند. فوم های پروتئینی، برخلاف فوم های مصنوعی، زیست تجزیه پذیر هستند. جریان و پخش این فوم ها کندتر است، اما پوششی به وجود می آورند که در مقابل گرما مقاوم تر است و دوام بیشتری نیز دارد.
انواع فوم های  پروتئینی عبارتند از پروتئینی معمولی (P)، فوم فلوروپروتئینی (FP)، فلوروپروتئین غشا ساز (FFFP)، فوم ضد الکل فلوروپروتئینی (AR-FP) و فلوروپروتئین ضد الکل غشا ساز (AR-FFFP).
به دلیل خطر احتمالی آلودگی های زیست شناختی مثل پریون، تولید فوم پروتئینی از منابع غیر حیوانی ترجیح داده می شود.

کاربردهای فوم اطفا حریق

هر فومی کاربرد خاص خود را دارد. فوم های با گسترش زیاد در محیط­های بسته­ ای که باید به ­سرعت پر شوند، مثل زیر زمین یا پناهگاه، استفاده می­شوند. فوم های با گسترش کم برای مایعات آتش ­زا استفاده می­شوند. بهترین مصرف AFFF برای مایع سوخت جت است، FFFT برای مواردی که سوخت محترق می­تواند در عمق بیشتری جمع شود بهتر است، و AR-AFFF برای الکل­های سوزان مناسب ­تر است. بیشترین انعطاف پذیری را AR-AFFF ویا AR-FFFP دارند. AR-FFF باید در مکان­ هایی استفاده شود که گازوییل با مواد اکسیژن­ دار مخلوط می­شود، زیرا الکل­ها­ مانع شکل­ گیری غشا بین فوم FFFP و گازوییل می­شوند؛ چیزی که موجب تجزیه­ ی فوم ، و عملا باعث بی­ اثر شدن آن می­شود.

آب همواره ابزاری برای مهار آتش بوده است، اما در همه موارد بهترین گزینه نیست. برای مثال، آب معمولا برای آتش سوزی نفت بی تاثیر است، و می تواند خطرساز باشد. فوم های آتش نشانی برای خاموش کردن آتش سوزی نفت ساخته شدند.
در سال 1902، روشی برای خاموش کردن مایعات آتش زا از طریق پوشاندن آن ها با فوم، توسط مهندس و شیمی دان روسی الکساندر لوران معرفی شد. لوران در باکو معلم مدرسه بود، شهری که در آن زمان مرکز صنعت نفت روسیه بود. لوران که در آنجا با دیدن آتش های نفتی بزرگی که به سختی مهار می شدند، تحت تاثیر قرار گرفته بود، تلاش کرد مایعی پیدا کند که چنین آتش هایی را مهار کند. او فوم آتش نشانی را اختراع کرد، که در 1902 و 1903 با موفقیت امتحان شد. در 1904 لوران اختراع خود را ثبت کرد، و اولین فوم خاموش کننده را در همان سال تولید کرد.
اولین فوم، مخلوطی از دو نوع پودر و آب بود که در دستگاه فوم ساز ساخته شد. این فوم، به دلیل عمل شیمایی انجام شده برای ساخت آن، فوم شیمیایی نام گرفت. عمدتاً، پودرهای استفاده شده، سدیم بی کربنات و آلومینیوم سولفات، همراه اندکی ساپونین یا لیکوریس (شیرین‌بیان) جهت پایدارسازی حباب ها، بودند. کپسول های خاموش کننده دستی نیز از همین دو ماده شیمیایی بصورت محلول استفاده می کردند. برای فعال سازی کپسول خاموش کننده، محافظ آن شکسته می شد و کپسول برعکس گرفته می شد، تا مواد مخلوط شوند و واکنش شیمیایی انجام شود. فوم شیمیایی، محلولی پایدار از حباب های ریز حاوی کربن دی اکسید با چگالی کمتر از نفت یا آب است، و در پوشش سطوح مسطح، از خود پیداری نشان می دهد. چون این ماده از مایع محترق سبک تر است، با آزادی روی سطح مایع حرکت می کند و آتش را با خفه سازی آن (جلوگیری و حذف اکسیژن) خاموش می کند. امروزه فوم شیمیایی منسوخ به حساب می آید زیرا حتی برای آتش های کوچک به محفظه های پودر زیادی نیاز دارد.
در دهه 1940، پِرسی لاوُن جولین فوم بهبود یافته ای به نام آئروفوم تولید کرد. او یک مایع غلیظ پروتئینی ساخته شده از پروتئین سُویا را، با کمک اثر مکانیکی، در یک مخلوط کن شیمیای یا در یک لوله تهویه، با آب مخلوط کرد تا حباب های هوایی با اثر جریان آزاد تشکیل شوند. سرعت گسترش این فوم و کنترل آسان آن، باعث محبوبیت آن شد. فوم پروتئینی توسط بعضی مایعات آتش زا آلوده می شود، لذا باید مراقب بود که این فوم تنها بالای مایع محترق مصرف شود. فوم پروتئینی سرعت کمی در اطفاء دارد، اما برای امنیت پس از اطفاء حریق مناسب است.
در اوایل دهه 1950، ایده فوم با گسترس وسیع توسط هربرت آینسر در انگلستان در "تاسیسات پژوهش امنیت معدن" (اکنون آزمایشگاه سلامتی و امنیت) جهت مهار آتش های معدن زغال سنگ مطرح شد. ویل بی. جمینسون، که یک مهندس معدن از پنسیلوانیا بود، مقاله ای درمورد فوم پیشنهادی در 1952 مطالعه کرد، و خواستار اطلاعات بیشتری درباره این ایده شد. او در مورد این ایده با اداره کل معادن امریکا همکاری کرد، و 400 فرمول را پیش از پیدا کردن ترکیبی مناسب آزمایش نمود. در 1964، کمپانی والتر کید (اکنون کید) حق ثبت فوم با گسترش زیاد را خریداری کرد.
در دهه 1960، کمپانی ملی فوم، فوم فلوئوروپروتئین را تولید کرد. عامل فعال این فوم، یک ماده فعال سطحیِ ترکیب شده با فلوئور است که با ایجاد خاصیت دفع روغن، از ناخالصی جلوگیری می کند. در کل، این فوم از فوم پروتئینی بهتر است زیرا اثر پوششی طولانی تر آن هنگامی که ورود به ساختمان برای نجات جان افراد لازم است، امنیت بیشتری را به وجود می آورد. فوم فلوئوروپروتئینی خاصیت اطفاء سریع دارد همچنین می توان آن را به همراه مواد شیمیایی خشکی که فوم پروتئینی را از بین می برند، ترکیب کرد.
در اواسط دهه 1960، نیروی دریای امریکا فوم مایع غشا ساز (AFFF) را تولید کرد. این فوم مصنوعی، ویسکوزیته پایینی دارد و با سرعت زیادی روی سطح بیشتر سوخت های هیدروکربنی پخش می شود. غشایی از آب زیر فوم تشکیل می-شود، که سوخت مایع را سرد می کند، و جلوی تولید بخارهای آتش زا را می گیرد. این موضوع، اطفاء حریق موثری به وجود می آورد؛ عاملی مهم در عملیات نجات و مهار آتش در تصادفات رانندگی.
در اوایل دهه 1970، کمپانی نشنال فوم، فناوری ضد الکل AFFF را ابداع کرد. AR-AFFF فومی مصنوعی است که هم برای مواد هیدروکربنی و هم برای حلال های قطبی تولید شد. حلال های قطبی مایعاتی احتراق پذیر هستند که فوم اطفا حریق معمولی را از بین می برند. این حلال ها آب موجود در فوم را خارج می کنند، که منجر به نابود شدن پوشش فومی می شود. لذا، این سوخت ها به یک فوم مقاوم در برابر حلال قطبی یا الکلی، نیاز دارند. در قیاس با AFFF معمولی که می توان آن را به سمت آتش افشانه کرد، فوم ضد الکل باید از سطح بجهد و بتواند روی مایع جاری شود تا غشای خود را تشکیل دهد،.
در 1933، باومس کاستورین در رم، نیویورک، عاملی تَرکننده با خواص سرد-کنندگی برتر و موثر روی آتش های نوی آ، نوع ب، نوع د، و نیز آتش تحت فشار و آتش سه بعدی حاوی سوخت های هیدروکربنی و حلال های قطبی از جمله الکل و اتانول، تولید کرد. این عامل ترکننده، که توسط UL (سازمان امنیت) به عنوان فوم اطفا حریق طبقه بندی شد، اولین باز تحت عنوان پیروکول به بازار عرضه شد. فرمول ثبت شده، به عنوان جانشینی زیست تجزیه پذیر برای AFFF و AR-AFFF و سایر فوم ها و عامل های ترکننده، در سال 1998 جایزه عالی شیمی سبز را دریافت کرد. این عامل اکنون تحت عنوان ناواکول UEF (فوم اطفاء حریق جهانی) عرضه می شود. ناواکول UEF به میزان 0.4% برای آتش های نوع A و 0.5% برای آتش های نوع B و نوع D استفاده می شود. ناواکول یو ای اف زیست - تجزیه پذیر است.
در سال 2010، ارکیده انترنشنالِ فرانسه اولین FFHPF را تولید کرد، عالی ترین فوم بدون فلوئور. این فوم به تجزیه پذیری 97% رسیده است و در حال حاضر تحت نام "بلوفوم" (فوم آبی) توسط شرکت ارکیده انترنشنال عرضه می شود. این فوم به میزان 3% برای آتش سوزی های هیدروکربنی و نیز حلال قطبی استفاده می شود.

تاریخچه فوم اطفا حریق

آب همواره ابزاری برای مهار آتش بوده است، اما در همه موارد بهترین گزینه نیست. برای مثال، آب معمولا برای آتش سوزی نفت بی تاثیر است، و می تواند خطرساز باشد. فوم های اطفا حریق برای خاموش کردن آتش سوزی نفت ساخته شدند.
در سال 1902، روشی برای خاموش کردن مایعات آتش زا از طریق پوشاندن آن ها با فوم، توسط مهندس و شیمی دان روسی الکساندر لوران معرفی شد. لوران در باکو معلم مدرسه بود، شهری که در آن زمان مرکز صنعت نفت روسیه بود. لوران که در آنجا با دیدن آتش های نفتی بزرگی که به سختی مهار می شدند، تحت تاثیر قرار گرفته بود، تلاش کرد مایعی پیدا کند که چنین آتش هایی را مهار کند. او فوم آتش نشانی را اختراع کرد، که در 1902 و 1903 با موفقیت امتحان شد. در 1904 لوران اختراع خود را ثبت کرد، و اولین فوم خاموش کننده را در همان سال تولید کرد.
اولین فوم، مخلوطی از دو نوع پودر و آب بود که در دستگاه فوم ساز ساخته شد. این فوم، به دلیل عمل شیمایی انجام شده برای ساخت آن، فوم شیمیایی نام گرفت. عمدتاً، پودرهای استفاده شده، سدیم بی کربنات و آلومینیوم سولفات، همراه اندکی ساپونین یا لیکوریس (شیرین‌بیان) جهت پایدارسازی حباب ها، بودند. کپسول های خاموش کننده دستی نیز از همین دو ماده شیمیایی بصورت محلول استفاده می کردند. برای فعال سازی کپسول خاموش کننده، محافظ آن شکسته می شد و کپسول برعکس گرفته می شد، تا مواد مخلوط شوند و واکنش شیمیایی انجام شود. فوم شیمیایی، محلولی پایدار از حباب های ریز حاوی کربن دی اکسید با چگالی کمتر از نفت یا آب است، و در پوشش سطوح مسطح، از خود پیداری نشان می دهد. چون این ماده از مایع محترق سبک تر است، با آزادی روی سطح مایع حرکت می کند و آتش را با خفه سازی آن (جلوگیری و حذف اکسیژن) خاموش می کند. امروزه فوم شیمیایی منسوخ به حساب می آید زیرا حتی برای آتش های کوچک به محفظه های پودر زیادی نیاز دارد.
در دهه 1940، پِرسی لاوُن جولین فوم بهبود یافته ای به نام آئروفوم تولید کرد. او یک مایع غلیظ پروتئینی ساخته شده از پروتئین سُویا را، با کمک اثر مکانیکی، در یک مخلوط کن شیمیای یا در یک لوله تهویه، با آب مخلوط کرد تا حباب های هوایی با اثر جریان آزاد تشکیل شوند. سرعت گسترش این فوم و کنترل آسان آن، باعث محبوبیت آن شد. فوم پروتئینی توسط بعضی مایعات آتش زا آلوده می شود، لذا باید مراقب بود که این فوم تنها بالای مایع محترق مصرف شود. فوم پروتئینی سرعت کمی در اطفاء دارد، اما برای امنیت پس از اطفاء حریق مناسب است.
در اوایل دهه 1950، ایده فوم با گسترس وسیع توسط هربرت آینسر در انگلستان در "تاسیسات پژوهش امنیت معدن" (اکنون آزمایشگاه سلامتی و امنیت) جهت مهار آتش های معدن زغال سنگ مطرح شد. ویل بی. جمینسون، که یک مهندس معدن از پنسیلوانیا بود، مقاله ای درمورد فوم پیشنهادی در 1952 مطالعه کرد، و خواستار اطلاعات بیشتری درباره این ایده شد. او در مورد این ایده با اداره کل معادن امریکا همکاری کرد، و 400 فرمول را پیش از پیدا کردن ترکیبی مناسب آزمایش نمود. در 1964، کمپانی والتر کید (اکنون کید) حق ثبت فوم با گسترش زیاد را خریداری کرد.
در دهه 1960، کمپانی ملی فوم، فوم فلوئوروپروتئین را تولید کرد. عامل فعال این فوم، یک ماده فعال سطحیِ ترکیب شده با فلوئور است که با ایجاد خاصیت دفع روغن، از ناخالصی جلوگیری می کند. در کل، این فوم از فوم پروتئینی بهتر است زیرا اثر پوششی طولانی تر آن هنگامی که ورود به ساختمان برای نجات جان افراد لازم است، امنیت بیشتری را به وجود می آورد. فوم فلوئوروپروتئینی خاصیت اطفاء سریع دارد همچنین می توان آن را به همراه مواد شیمیایی خشکی که فوم پروتئینی را از بین می برند، ترکیب کرد.
در اواسط دهه 1960، نیروی دریای امریکا فوم مایع غشا ساز (AFFF) را تولید کرد. این فوم مصنوعی، ویسکوزیته پایینی دارد و با سرعت زیادی روی سطح بیشتر سوخت های هیدروکربنی پخش می شود. غشایی از آب زیر فوم تشکیل می-شود، که سوخت مایع را سرد می کند، و جلوی تولید بخارهای آتش زا را می گیرد. این موضوع، اطفاء حریق موثری به وجود می آورد؛ عاملی مهم در عملیات نجات و مهار آتش در تصادفات رانندگی.
در اوایل دهه 1970، کمپانی نشنال فوم، فناوری ضد الکل AFFF را ابداع کرد. AR-AFFF فومی مصنوعی است که هم برای مواد هیدروکربنی و هم برای حلال های قطبی تولید شد. حلال های قطبی مایعاتی احتراق پذیر هستند که فوم اطفا حریق معمولی را از بین می برند. این حلال ها آب موجود در فوم را خارج می کنند، که منجر به نابود شدن پوشش فومی می شود. لذا، این سوخت ها به یک فوم مقاوم در برابر حلال قطبی یا الکلی، نیاز دارند. در قیاس با AFFF معمولی که می توان آن را به سمت آتش افشانه کرد، فوم ضد الکل باید از سطح بجهد و بتواند روی مایع جاری شود تا غشای خود را تشکیل دهد،.
در 1933، باومس کاستورین در رم، نیویورک، عاملی تَرکننده با خواص سرد-کنندگی برتر و موثر روی آتش های نوی آ، نوع ب، نوع د، و نیز آتش تحت فشار و آتش سه بعدی حاوی سوخت های هیدروکربنی و حلال های قطبی از جمله الکل و اتانول، تولید کرد. این عامل ترکننده، که توسط UL (سازمان امنیت) به عنوان فوم اطفا حریق طبقه بندی شد، اولین باز تحت عنوان پیروکول به بازار عرضه شد. فرمول ثبت شده، به عنوان جانشینی زیست تجزیه پذیر برای AFFF و AR-AFFF و سایر فوم ها و عامل های ترکننده، در سال 1998 جایزه عالی شیمی سبز را دریافت کرد. این عامل اکنون تحت عنوان ناواکول UEF (فوم اطفاء حریق جهانی) عرضه می شود. ناواکول UEF به میزان 0.4% برای آتش های نوع آ و 0.5% برای آتش های نوع ب و نوع د استفاده می شود. ناواکول یو ای اف زیست-تجزیه پذیر است.
در سال 2010، ارکیده اینترنشنالِ فرانسه اولین FFHPF را تولید کرد، عالی ترین فوم بدون فلوئور. این فوم به تجزیه پذیری 97% رسیده است و در حال حاضر تحت نام "بلوفوم" (فوم آبی) توسط شرکت ارکیده اینترنشنال عرضه می شود. این فوم به میزان 3% برای آتش سوزی های هیدروکربنی و نیز حلال قطبی استفاده می شود.

نگرانی های زیست محیطی و سلامتی

مطالعات نشان می دهد PFOS آلاینده ای با دوام، زیست تجمع پذیر و سمی است. در می 2009 این ماده به ضمیمه B قرارداد آلاینده های ارگانیک پایدار استکهلم اضافه شد. قوانین ایالات متحده، کانادا، اتحادیه اروپا، استرالیا و ژاپن تولید محصولات جدید PFOS-محور، از جمله فوم اطفا حریق را ممنوع کرده است. کمپانی 3M تولید PFOS را در سال 2002 به دلیل نگرانی از سمی بودن آن، از فاز خارج کرد.
مطالعه ای، منتشر شده در سال 2015، نشان داد که آتش نشانان به احتمال بیشتری در جریان خون خود مواد فعال سطحی فلوئورینی دارند. در سال 2016، نیروی هوایی ایالات متحده، 4.3 میلیون دلار جهت سیستم تصفیه آب برای ساکنین نزدیک پایگاه هوایی پترسون در کلورادو هزینه کرد.
در ایالات متحده، میزان دفع AFFF در آب توسط سازمان محافظت محیط زیست (EPA) و وزارت دفاع، طبق معاهده آب پاکیزه، کنترل و تنظیم می شود.